211 dagen van huis, BOLIVIA

Dit keer was de grens oversteken anders dan gewoonlijk.
We gingen met een groep Latino's, 2 Chilenen en 2 Mexicanen touren
naar Salar de Uyuni, Bolivia. Het is de grootste zoutvlakte ter wereld, een witte woestijn.
2 nachten, 3 dagen per jeep onder begeleiding van een gids en een hele leuke groep!
Mitsy voelde zich een buitenlander haha, maaaaaar haar werd verteld: Tú eres latina en su corazón (Jij bent latina in jouw hart)!
We reden langs verschillende geisers,meren en rotsformaties en hier en daar konden wij dieren spotten zoals lama's, alpaca's of 3 verschillende soorten flamingo's!
Overnachten deden wij o.a. in een Hostel, waar de muren,tafels,stoelen en bedden gemaakt waren van zout, de grond was niet bedekt met tapijt of laminaat,
maar ook weer van zout.

Na een onwijs fantastische leuke trip, arriveerden wij in het dorpje Uyuni. Waar direct de kleurijke omgeving ons opviel.
Evenals baby's, overal waren (jonge) vrouwen met baby's ingewikkeld in gekleurde doeken, gedragen op hun rug.
We bleven niet hangen maar namen een bus naar een stad dat eens één van de rijkste steden ter wereld was, Potosí.

Nu, de hoogste stad ter wereld, gelegden op 4090 meter.
Eén van de eerste dingen dat we daar deden, was een tour boeken naar de zilver mijnen van Potosí.
Frisdrank, cocablaadjes en dynamiet namen we mee om aan de mijnwerkers te geven.
Als dank kregen wij van 1 van de mijnwerkers een demonstratie. KA-BOEMMMM, hij blies een staaf dynamiet de lucht in,
waar je vanaf afstand de brokken stenen kon horen valen.
Het was een claustrofobische ervaring, maar we hadden het niet willen missen!

Wie Marcus goed goed kent, kent ook zijn witte nike schoolrugzak, min of meer 7,5 jaar oud...
Al vanaf México was hij deels kapot en alleen maar meer aan het slijten. Het was wachten tot het kapot ging en weggegooid kon worden.
Als het aan Mitsy lag, mocht het al 7 maanden geleden weggegooid worden. Het was zover, het voorvak was opengescheurd, de schoudertas was gescheurd en de ritsen waren kapot.
Maar nee, Marcus liet het reapareren voor nog geen 3 euro bij een vent met een antieke naaimachine langs de weg.

Een slok nemen van bijna pure alcohol met een promillage van 96% wilden wij niet missen.
Het is geen tequila, maar het geeft je zeker wel, eeeen warm gevoelllll, van binnen!
Misschien komt het daardoor dat Mitsy random besloot om naar de kapper toe te gaan.
Van een langharige naar een kort harige blonde. Waarbij de kapster moest lachen toen Mitsy haar vertelde hoeveel ze eraf mocht knippen.
Misschien moest ze lachen, doordat vele vrouwen in Bolivia lang haar hebben, meestal ingevlochten tot aan hun heupen als het niet langer is.

In plaats van een goedkopere 3 uur rit per bus, namen wij een 6,5 uur rit per trein naar de hoofdstad van Bolivia, Sucre.
Deze trein lijkt op een bus. Niet veel mensen nemen deze route.
Voor die reden wilden wij het wel doen! We reden een route die ons langs prachtige uitzichten bracht en zo hoog in de bergen dat we een gedurende tijd
letterlijk tussen de wolken zaten.

Sucre staat onder meer bekend vanwege zijn dinosaurussen. We bezochten een plek waar diverse pootafdrukken te vinden zijn.
Ontbijt is meestal inbegrepen bij onze Hostel waar we slapen, maar lunch en avondeten niet. Naar een supermarkt gingen we niet, want die zijn er nauwlijks of niet.
Alles wat je wil hebben kan je vinden op markten, waar fruitkramen bij de fruitkramen staan, groenten bij de groentekramen en zo is alles verdeeld
en gezamelijk onder soort.
Zelfs een straat vol met kapperzaken of een straat met muiziekinstrumenten!
Uiteten bij de locale tentjes was goedkoper en lekkerder dan zelf moeten koken.
Dus dat werd elke dag uiteten bij een tentje, waar ze stonden te schreeuwen om ons naar binnen te lokken.

Waar vele vanuit Potosí naar La Paz reisden, wilden wij eerst nog langs Cochabamba.
Waar wij verliefd raakten op een Pitbull pup in onze Hostel. Hier is de grootste markt van Bolivia met over 40.000 kraampjes.
We wilden wat bananen kopen als snack en gaven een vrouw die ze vekocht 5 Bolivianos (omgerekend naar Euro, 0,66 Eurocent), waar we vervolgens 26 kleine bananen in ons handen kregen.
Iets wat we niet verwacht hadden haha, aangezien we ergens anders Gringo (Buitenlanders) prijs hadden betaald, 10 Bolivianos voor 9 bananen!

We bezochten Cristo de la Concordia, het reuachtige beeld van Jezus Christus. Dat sinds 2011 niet meer het grooste Christusbeeld ter wereld is.
We kwamen deze bergtop, heen per taxi waar we terug de berg af wilden lopen. Maar ons werd dat afgeraden door o.a. omstanders en de taxichauffeur.
Waarom? Omdat het een andere route is dan de auto's nemen en hier vele berovingen zijn geweest.
Wij waren niet naïef, maar dachten het is klaar lichte dag het zal wel goed komen.
Voordat we de eerste treed betraden, zagen we rechts van ons een zittende jonge man met een boze mimiek naar ons kijken.
We liepen een aantal treden naar beneden, maar ons gevoel begon gevoelens te geven.
Marcus keek achter zijn schouder en die jonge man kwam de trap af lopen met zijn capuchon op. We wachten even af totdat hij ons voorbij liep om zeker te zijn
dat hij niet achter ons zou staan.
Zoals we eerdere verhalen gehoord hadden waarbij iemand ineens uit de bosjes springt en je ingesloten staat.
Hij liep voorbij ons en we wachten heel even af. We keken naar beneden en zagen meerdere jonge mannen allemaal met hun capuchon op terwijl het 1000 graden was.
We kregen beide een sterk "NIET DOEN" gevoel en besloten terug de trap op te lopen om vervolgens de taxi naar beneden te pakken.
Een beslissing waar we heel blij mee waren, want niet eerder hebben wij zo'n gevoel gehad als toen.

Safe and well arriveerden wij terug in onze hostel om met onze geliefde puppy te spelen.
We reisden wederom per bus, dit keer naar de officieuze hoofdstad van Bolivia, La Paz.

La Paz leek en voelde 100x meer als de hoofdstad, maar dit is hij officieel niet.
Iets wat we wilden doen konden wij hier gaan boeken, een tour over een weg van 70 kilometer lang.
Een route met 300 verkeersdoden per jaar, een weg van La Paz naar Coroico genaamd Death Road.
Een week voor onze tour was nog een busje met een gezin van de klif gevallen, RIP.
In 2006 werd een tweede, iets veiliger weg geopend tussen La Paz en Coroico. De drukte van auto's,bussen en vrachtwagens op de Death Road is daardoor afgenomen.
Echter was deze tweede, iets veiliger weg gesloten tijdens onze tour langs Death Road. Waardoor je hier en daar een tegenligger had.
De regel was links rijden, voor ons was links langs de klif. Je zou kunnen zeggen dat het nu extra gevaarlijker was, maar we maakten meer stops tussendoor en we waren extra alert.
Duidelijk hebben wij deze downhill mountainbike tour overleefd.
We hadden een fantastische gids en een groep van mensen, dit was dan ook één van de allerleukste dagen van onze reis. Op te terugweg per busje konden we genieten van Cuba Libre en old time muziek waar iedereen mee zong, het was 1 en al feest.
Het gezang hield wel op op een gegeven moment, omdat we vlammen in de verte konden zien. Eenmaal van dichtbij reden we langs een auto die geheel in vlammen stond.
Gelukkig was duidelijk dat de portieren open waren en er geen slachtoffers waren.

Nog 1 dorpje voordat we Bolivia zouden vertrekken, Copacabana.
Nee niet Copacabana van Brazilië, dit was een klein dorpje gelegen vlakbij de grens van Peru.
Per boot bezochten wij overblijfselen van de Inca's, tijdens een wandeling van -/+ 3,5 uur over het eiland, Isla del Sol.
Vanaf dit dorpje nemen wij de bus naar het volgende land, Peru!
We gaan op reis richting Cusco, om vanuit daar een tour te nemen naar de verloren stad, Macchu Pichu!

Wij hebben onwijs genoten van Bolivia, het is een fantastisch land met veel bezienswaardigheden.
De bevolking was vriendelijk en hulpzaam. We hebben geen enkel dag gekookt, maar konden genieten van het lokale eten. Soms in een restaurant, soms in een lokale tentje maar ook soms op straat langs de kant van de weg!
Het was een geweldig ervaring en we zijn blij dat we Bolivia hebben mogen bezoeken. Nog geen 5 minuten van ons vandaan ligt de grens van Peru, let's go!

Mitsy & Marcus